က်ဳပ္တို႔ မီဒီယာေတြအေၾကာင္း ေျပာမလို႔ပါ။ ေျပာေရးရွိလို႔သာေျပာရတယ္ ေၾကာက္ေတာ့ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ပဲ။ မေၾကာက္လုိ႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ။ သတင္းမီဒီယာဆိုတာက နတ္ဆိုး လိုပဲ။ ေန႔စဥ္ပူေဇာ္ပသေနလဲ မ ခ်င္မွ မ တာ။ သူစိတ္ဆိုးလို႔ ေႏွာက္ယွက္ရင္လဲ မလြယ္သလို စိတ္ေပ်ာ္လို႔
က်ီစယ္ရင္လည္း မေခ်ာင္ဘူး။ တခါတေလ သူစိတ္႐ူးေပါက္လို႔ မ စ ရင္ေတာ့ ေကာင္းစားေပေတာ့ေပါ့။ မ တယ္ဆိုတာကလည္း ဆယ္ခါရံတခါပါ။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္ေန ပူေဇာ္ေနၾကရတာပဲေလ။ ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ သတင္းမီဒီယာေတြရဲ႕ ထက္ျမက္မႈကလည္း ျငင္းစရာမရွိတဲ့ အခ်က္ပဲ။ အေမရိကန္သမတႀကီး မစၥတာရစ္ခ်တ္နစ္ဆင္ (Richard Nixon) ေတာင္ ဝါးတားဂိတ္ အေရးေတာ္ပုံနဲ႔ သတင္းစာသမားေတြ ဝိုင္းႀကိတ္လိုက္ၾကတာ သမၼတထိုင္ခုံက ဆင္းေျပးခဲ့ရဘူးတယ္။
က်ီစယ္ရင္လည္း မေခ်ာင္ဘူး။ တခါတေလ သူစိတ္႐ူးေပါက္လို႔ မ စ ရင္ေတာ့ ေကာင္းစားေပေတာ့ေပါ့။ မ တယ္ဆိုတာကလည္း ဆယ္ခါရံတခါပါ။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္ေန ပူေဇာ္ေနၾကရတာပဲေလ။ ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ သတင္းမီဒီယာေတြရဲ႕ ထက္ျမက္မႈကလည္း ျငင္းစရာမရွိတဲ့ အခ်က္ပဲ။ အေမရိကန္သမတႀကီး မစၥတာရစ္ခ်တ္နစ္ဆင္ (Richard Nixon) ေတာင္ ဝါးတားဂိတ္ အေရးေတာ္ပုံနဲ႔ သတင္းစာသမားေတြ ဝိုင္းႀကိတ္လိုက္ၾကတာ သမၼတထိုင္ခုံက ဆင္းေျပးခဲ့ရဘူးတယ္။
သုစိပုဘာ၊ ဝိလိသိဓာ
အကၡရာ စြဲသုံး၊ ဤရွစ္လုံးကို
သီကုံးပန္းသြင္၊ ေန႔တိုင္းဆင္ေလာ့…။ လို႔ ငယ္ငယ္က က်က္မွတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ အဓိပၸါယ္က အသိပညာရရာရေၾကာင္း အေျခခံအေၾကာင္းတရား (၈) ပါးကို ဆိုလိုတာပါ။ အဲဒီထဲက “ဘာ” ဆိုတာ ဘာေသယ် ေျပာဆုိေဆြးေႏြးျခင္း၊ “သု” ဆုိတာ သုေဏယ် ၾကားနာျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။ ၾကားနာေလ့လာ ေဆြးေႏြး ဆည္းပူးျခင္းေပါ့။ လူလိုသိ၊ လူလုိေတြး၊ လူလိုက်င့္ႀကံ ေနထိုင္ဖို႔ရာအတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ အသိပညာရရာ ရေၾကာင္း ျမတ္ဗုဒၶညြန္ၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတြပဲ။
က်ဳပ္တို႔ဗမာလူမ်ဳိးေတြ သုေဏယ်ကပ္၊ ဘာေသယ်ကပ္သင့္ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ၾကားခ်င္တာ မၾကားရ၊ သိခ်င္တာ မသိရ၊ ေျပာခ်င္တာမေျပာရ၊ မွန္တာမၾကားရ၊ မမွန္တာ ၾကားရ၊ မသိခ်င္တာ သိရ၊ မေျပာခ်င္တာ ေျပာရ။ မၾကားခ်င္တာ ၾကားေနရတာ ရာစုႏွစ္ဝက္မက ၾကာခဲ့ၿပီ။ ျပည္ဖ်က္ ဗိုလ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ (၆၂) ႏွစ္ခုက စေရရမွာေပါ့။ ဒီ့အရင္ကလည္း ၾကားနာခြင့္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အေႏွာက္ယွက္မရွိဘူးလားဆိုေတာ့ ရွိသင့္သေလာက္ရွိခဲ့တယ္။ ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီဆိုတဲ့ ဦးႏု ဖဆပလ အစိုးရက ျပည္သူေတြကို အသိပညာေပးေနတဲ့ သတင္းသမား ဆရာလူထုဦးလွ၊ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔လို ပုဂၢဳိလ္ေတြကိုေတာင္ စာေပေရးသားျခင္းေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ ေတာင္သူ လယ္သမားသမဂၢအမည္ခံ စစ္သားေတြက သူတို႔ဝန္ႀကီး မီးခြက္မႈတ္သတင္းကို ေဖာ္ျပလုိ႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ဟစ္တိုင္သတင္းစာတိုက္ကို ႐ိုက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီးခဲ့ဖူးတယ္။ သတင္းသမားတခ်ဳိ႕ ၿခိမ္းေျခာက္ခံရတာလည္း ရွိခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ျပည္ဖ်က္ ဗိုလ္ေနဝင္းေခတ္ကေတာ့ ျပည္သူေတြ လုံးဝ မ်က္စိကန္း နားပိတ္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံ ေနာက္ပိုင္းကာလတြင္းမွာ ဒီလိုမ်က္ကန္း နားပိတ္ဘဝကေန ဗမာျပည္သူေတြအတြက္ အသက္႐ႈေပါက္ကေလးတခု ပြင့္လာခဲ့တယ္။ ဒါက ျပည္ပေရဒီယုိ ျဖစ္တဲ့ BBC, VOA တို႔ကေန ျပည္သူေတြ ၾကားခ်င္တာ၊ ၾကားသင့္တာေတြကို ပိုၿပီး အေလးေပး ထုတ္လြင့္လာသလို DVB တို႔ RFA တို႔ဆိုတာေတြလည္း ေပၚလာတယ္။ အဲဒီေရဒီယုိေတြ ေပၚစတုန္းကဆို မိတ္ေဆြတေယာက္က က်ဳပ္တို႔ေတာ္လွန္ေရး တဝက္ ေအာင္ၿပီလို႔ေတာင္ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ေသးတယ္။ ကိုယ္လည္းေထာက္ခံမိတယ္။ လုပ္ေနၾကသူမ်ား ကလည္း လူထုဘဝကို စာနာသူေတြ၊ ႏိုင္ငံလႈပ္ရွားမႈေတြထဲက သြားၾကသူေတြဆိုေတာ့ ယုံၾကည္အားတက္ ျဖစ္မိတယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး။ အႏွီပုဂၢဳိလ္မ်ား ေရဒီယုိမ်ားက သမၺဳေဒၶတဂါထာနဲ႔ အရိယာဂိုက္ဖမ္းၿပီး ပီဘိသတင္းသမားႀကီးေတြလို၊ တရားသူႀကီးေနရာ၊ ဒိုင္လူႀကီးေနရာေရာက္ကုန္ေရာ။ မီဒီယာ ဆိုတာ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္၊ ဘက္မလုိက္ရဘူးတို႔၊ ျပႆနာျဖစ္ရင္ ႏွစ္ဖက္အသံ ပါရမယ္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ျပည္တြင္းမွာ တဖက္သတ္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္၊ ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ လိမ္ခ်င္သလို လိမ္ေနသူေတြရဲ႕ သေဘာထားအသံကလည္း သူတို႔ စံေတြထဲမွာ မျဖစ္မေန ထည့္စဥ္းစားေပးစရာေတြ ျဖစ္လာပါေရာ။ ပီဘိသတင္းသမားႀကီးေတြအတြက္ေတာ့ တရြာလုံးက မုဒိမ္းသမား၊ လူသတ္သမားလို႔ သိထားတဲ့ ရာဇဝတ္သားရဲ႕ မုဒိမ္းက်င့္ရ၊ လူသတ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းတို႔၊ ရည္ရြယ္ခ်က္တို႔၊ ရည္မွန္းခ်က္တို႔ စတဲ့ ရွင္းလင္းခ်က္ပါမွ သတင္းျဖစ္တယ္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ က်ဳပ္တို႔ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ အျဖစ္က စိတ္ခ် ယုံၾကည္ေလာက္တဲ့ ကိုယ့္ဇနီးမယားက သူခိုးကို ဓား႐ိုးကမ္းတာ ခံလိုက္ရတဲ့ ပဒုမမင္းသားရဲ႕ အျဖစ္မ်ားလိုပါပဲ။
ႏိုင္ငံတခု၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတခုမွာ ဥပေဒျပဳေရး၊ တရားစီရင္ေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုတဲ့ မ႑ဳိင္သုံးရပ္ၿပီးရင္ သတင္းမီဒီယာ ဒါမွမဟုတ္ စာနယ္ဇင္းေတြဟာ အေရးအႀကီးဆုံး အေရး အရာ စတုတၳမ႑ဳိင္လို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ (သုိ႔) ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ လူထုၾကားက ဆက္သြယ္ေရး ေပါင္းကူးျဖစ္သလို လူထုျခင္းအၾကား ဆက္သြယ္ေရးနဲ႔ ပညာေပးေရး ယႏၱယားႀကီးလည္းျဖစ္တယ္။ မူလအဓိက မ႑ဳိင္ သုံးရပ္ကေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္ လက္ထဲမွာရွိတဲ့ အရာေတြသာျဖစ္ေတာ့ စတၳဳမ႑ိဳင္သာလွ်င္ လူထုရဲ႕ အားကိုးရာျဖစ္ေတာ့တယ္။
ကိုလိုနီႏုိင္ငံေဟာင္းေတြရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းကိုေလ့လာရင္ သတင္းမီဒီယာေတြ၊ စာနယ္ဇင္း ေတြဟာ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး တုိက္ပြဲေတြမွာ အဓိကအခန္းက ပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာ့ လြတ္ေျမာက္ေရး တုိက္ပြဲမွာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း စာနယ္ဇင္းေတြ လူထုကို အလုပ္ အေကြ်းျပဳခဲ့ၾကတယ္။ သမိုင္းတာဝန္ ေက်ပြန္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုသမိုင္းတာဝန္ ေက်ခဲ့ၾကတဲ့ စာနယ္ဇင္းနဲ႔ သတင္းမီဒီယာသမားေတြ ရွိခဲ့သလို အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ အလိုေတာ္ရိ သတင္းမီဒီယာသမားေတြလဲ ရွိခဲ့တာပဲ။ ဥပမာ ဗမာျပည္ကို ေဝလမင္းသား အလည္လာစဥ္က ဆုေတာ္ေငြ ငါးေထာင္ထုပ္ကို မမက္ပဲ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေရးဖို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းလို သတင္းသမားရွိခဲ့သလို ကိုလိုနီအရွင္သခင္ရဲ႕ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေရးရတာကိုပဲ ဧရာမဂုဏ္ႀကီးလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေရး ေပးခဲ့သူေတြ လည္းရွိခဲ့တယ္။ အဆုံးသတ္မွာတာ့ စာနယ္ဇင္း၊ သတင္းသမားေတြ ေက်းဇူး ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲ အရွိန္အဟုန္ ျမင့္မားလာတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အလိုေတာ္ရိ သတင္းသမားေတြ သတင္းစာေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားရသလို လူထု အက်ဳိး လူထုဆႏၵကို ဦးထိပ္ထားတဲ့ စာနယ္ဇင္းေတြ ေအာင္လံထူၿပီး လူထုေမတၱာ ခံယူ ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။
သတင္းမီဒီယာဆိုတာ လူထုအတြက္ အားကိုးရာ စတုတၳမ႑ိဳင္ျဖစ္သလို ၾသဇာလည္း စူးေရာက္တဲ့အတြက္ အာဏာပိုင္ေတြဘက္ကေရာ၊ အာဏာမဲ့ေတြဘက္ကေရာ အၿပိဳင္အဆိုင္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႔ ႀကိဳစားၾကတယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ နားမ်က္စိလုိ သတင္းမီဒီယာ ေတြကို္ အုပ္စိုးသူ အာဏာပိုင္ အဆက္ဆက္ကလည္း သတင္းမီဒီယာေတြကို နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစား ခဲ့တယ္။ ေဖာက္ျပန္တဲ့ သတင္းသမားေတြကို မက္လုံးေပးစည္း႐ုံးသလုိ တိတ္တဆိတ္ ေငြထုတ္ေပးၿပီး ခါးပိုက္ေဆာင္ သတင္းတိုက္ေတြ ေထာင္တာေတြလည္း လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္လိုရာကို ေရးသားျဖန္႔ခ်ီထုတ္လႊင့္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္း သတင္းစာေတြထဲမွာ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစမဲ့ အရာေတြ ပါသလို၊ အဆိုးအပ်က္ေတြ ျဖစ္ေစမဲ့ အဆိပ္အေတာက္ေတြလည္းပါႏိုင္တယ္။ ဥပမာ ေဆာင္ရရင္ သတင္းစာမီဒီယာဆိုတာ လူထုအတြက္ ငသားေလာက္ကို စားရသလိုပါပဲ။ အရသာ ထူးကဲ့တဲ့ အာဟာရျဖစ္ေပမယ့္ အစားမတတ္ရင္ အရိုးလည္း စူးမ်က္ႏုိင္သလို အစာမေၾက၊ အေက်ာတက္ၿပီးလည္း ဖ်ားနာႏုိင္ပါတယ္။
ျပည္သူေတြရဲ႕ နားမ်က္စိေတြျဖစ္တဲ့ သတင္းစာမီဒီယာေတြ ေဖါက္ျပန္ရင္၊ တာဝန္မဲ့လာ ရင္ေတာ့ အဲဒီ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္း (ဝါ) ႏုိင္ငံျပည္သူေတြရဲ႕ အနာဂါတ္ဘဝဟာ အႏၱရယ္က်ေရာက္ ေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းစာ မီဒီယာေတြရဲ႕ တာဝန္ဟာ လူ႔ေဘာင္ေလာကအတြင္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ေဖာ္ထုတ္ၾက႐ုံနဲ႔ မလုံေလာက္ပဲ ေလာကလူ႔ရြာ အတြက္ဆုိးက်ဳိး အႏၱရာယ္ကို ျဖစ္ေစမဲ့ အေတြးအျမင္မ်ားကိုလည္း သုတ္သင္ဖယ္ရွား ရမွာျဖစ္သလို ေလာကလူ႔ရြာ ေအးခ်မ္းသာယာေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးကို ျဖစ္ထြန္းေစမဲ့ အေတြး အျမင္ေတြ ျပန္႔ပြားေစဖုိ႔လည္း တာဝန္ရွိပါတယ္။
ဒီေန႔ သတင္းမီဒီယာတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အျမင္နဲ႔ လုပ္ဟန္တခ်ဳိ႕ဟာ တာဝန္မဲ့လြန္းပါတယ္။ တခ်ဳိ႕သတင္းသမားေတြ စည္းမေစာင့္ဘဲ ကိုယ္သတင္းရဖုိ႔ဘဲ မညွာမတာ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ အထဲကလူေတြ အဖမ္းခံၾကရ ဒုကၡေရာက္ၾကတာေတြလည္းရွိသလို အခ်င္းခ်င္းအေပၚ စည္းမေစာင့္တာေတြ တရားမဲ့တာေတြလည္း ၾကားေနရတယ္။ ဒါေတြက ထားပါေတာ့။ ဒီေနရာမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာက သတင္းသမားေတြရဲ႕ အဓိကရပ္တည္ခ်က္ ျပႆနာပါ။ သတင္းေတြကို အျဖစ္အပ်က္တိုင္းပဲ ေျပာရမယ္။ အမွားအမွန္ ေဝဘန္သုံးသပ္ခ်က္ မထည့္ရ။ မည္သည့္ ႐ႈေထာင့္ အျမင္နဲ႔မွ မတင္ျပရ။ ဘက္မလိုက္ ၾကားေနရမယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ အမွန္တရားအေပၚ သို႔မဟုတ္ အကာကြယ္မဲ့ အဖိႏွိပ္ခံ ဗမာျပည္သူေတြအေပၚ ေက်ာခိုင္း လိုက္တဲ့ အေတြးအျမင္ပဲျဖစ္တယ္။ ေဒၚစုေျပာခဲ့တဲ့ မတရားတာေတြ႕ရင္ ဒါ မတရားဘူးလို႔ ေျပာရမယ္။ ဒီလိုမေျပာရင္ ဒီမတရားမႈဟာ တေန႔ ကိုယ့္ဆီေရာက္လာလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ စကား ကို ေမ့ထားၾကၿပီထင္တယ္။ ဒီအျမင္ ဒီအယူအဆေတြဟာ အျမင္အားျဖင့္ေတာ့ အလြန္လွ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ အေနာက္တုိင္းနဲ႔ လူမႈႏိုင္ငံေရး (Socio-Politic) ဘဝ ပုံမွန္စနစ္ ထဲမွာေတာ့ အဓိပၸါယ္ရွိႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ ရွိတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္၊ အဖြဲ႕အစည္း၊ ပါတီတိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ အယူအဆေတြကို လြတ္လပ္စြာ ပုံႏွိပ္ျဖန္႔ခ်ီ စည္း႐ုံးႏိုင္ခြင့္ရွိၿပီး စြပ္စြဲခ်က္ေတြ ရွိခဲ့ရင္လည္း လြတ္လပ္စြာ ခုခံႏုိင္ခြင့္ ရွိေနၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ဘက္လိုက္စရာ မရွိပါဘူး။ လိုက္စရာအမွန္တရားမ်က္ႏွာ တခုသာရွိတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဗမာျပည္လို လူထုဆက္သြယ္ေရး ယႏၱယားတခုလုံးကို ေရပက္မဝင္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး တဖက္သတ္ဝါဒျဖန္႔၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြကို အပုပ္ခ်ေနတဲ့ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲပဲဆိုဆို ပဋိပကၡပဲဆိုဆို ျပႆနာအေပၚမွာ ဘယ္ဘက္မွ မလိုက္ ဘူးဆိုတာဟာ အမွန္တရားနဲ႔ တရားမွ်တျခင္းဆိုတဲ့ ေလာကပါလတရားကို ေက်ာခုိင္း လိုက္ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။
အထက္မွာဆိုခဲ့သလို သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ ဆိတ္သုဥ္းၿပီး အေမွာင္ေခတ္ထဲက ဗမာျပည္သူေတြအတြက္ အသက္႐ႈေပါက္ကေလးတခုလို ျဖစ္ေနတဲ့ ျပည္ပေရဒီယိုေတြနဲ႔ ေနာက္ေပၚ အြန္လိုင္းသတင္း႒ာနေတြက ပီဘိသတင္းသမားႀကီးေတြ ဂိုက္ဖမ္းၿပီး ဘယ္ဘက္ မွ မလုိက္ရဘူးဆိုတဲ့ မူအေပၚမွာ ရပ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ရွိတဲ့ေကာက္ရိုးတမွ်င္ လဲ ဆုံး႐ႈံးသြား ရေတာ့တယ္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ရန္သူစစ္အုပ္စုက လုပ္လာတဲ့ မီဒီယာကို မီဒီယာနဲ႔ တိုက္ဆိုတဲ့ ဗ်ဴဟာကို အေကာင္အထည္ေဖၚတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ အခ်ိန္ကိုက္ျဖစ္သြားတယ္။
ျပင္ပ မီဒီယာေပါင္းစုံတို႔ မ်က္ကန္းနားပိတ္ ဗမာလူထုကို ေက်ာခိုင္းတဲ့ ထုတ္လႊင့္မႈေတြ ထင္သာျမင္သာျဖစ္လာတာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ သုံးႏွစ္က ေရြးေကာက္ပြဲ အသံေတြ ထြက္လာခ်ိန္က စတယ္လို႔ဆိုရမွာပါ။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္အပါအဝင္ အဓိက ဦးေဆာင္ပါတီေတြကို မသိမသာေဝဘန္ရင္း ၾကြက္မဟုတ္ ငွက္မဟုတ္ ပညာရွင္ေျပာလုိက္ တတိယအုပ္စုေျပာလိုက္ လင္းႏို႔လိုလို လူေတြကို ဇန္းတင္လာတယ္။ လက္ေတြ႕ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတဲ့ အသံေတြ ထုတ္လာတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆြးေႏြးခန္းေတြမွာ ေထာက္ခံသူေတြနဲ႔ မယွဥ္ႏိုင္တဲ့ အားနဲတဲ့ ဆန္႔က်င္သူေတြနဲ႔ ပြဲတည္ေပးၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲကို မသိမသာ ေဇာင္းေပးတယ္။ မ်က္ကန္းနားပိတ္ဘဝ လူထုကို ေရြးေကာက္ပြဲမွ တပါး အျခားေရြးခ်ယ္စရာမရွိဆိုတဲ့ အျမင္ေတြျဖစ္ေပၚေအာင္ ဖန္တီးထုတ္လႊင့္ၾကတယ္။ ပိုၿပီး ထင္ရွား၊ ပိုၿပီး ေဖာက္ျပန္တဲ့ လုပ္ရပ္ကေတာ့ ျမန္မာသတင္းသမားသမဂၢနဲ႔ VOA တို႔ ေပါင္း႐ိုက္တဲ့ ပြဲပဲ။ နအဖ စစ္အုပ္စုက ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာ လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ ဦးသုေဝတို႔ ခင္ေဇာ္ဝင္းတို႔လို ပုဂၢဳိလ္ေတြကို ခ်င္းမိုင္ဖိတ္ စင္တင္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ ေၾကာ္ျငာပြဲ ႀကီးလုပ္ၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေဖာက္ျပန္မႈကေတာ့ RFA ပဲ ျဖစ္တယ္။ RFA ရဲ႕ လူငယ္အျမင္က႑ကေနၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ ေထာက္ခံေရး မဲေပးေရး အာေဘာ္ေတြကို မ်ဳိးရန္ေနာင္သိမ္းဆိုသူကို ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ အပတ္စဥ္ ထုတ္လႊင့္ေပးေနတယ္။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိးဆက္ေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုႏုိင္၊ ကိုကိုႀကီးတို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြ အက်ဥ္းေထာင္ေတြ ထဲမွာ ဆက္ၿပီးထိမ္းသိမ္းခံေနရစဥ္ ထူးကဲစြာ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိးဆက္ အမည္ခံ မ်ဳိးရန္ေနာင္သိမ္းရဲ႕ အျမင္ေတြကို ယေန႔ဗမာလူငယ္တို႔ရဲ႕ အျမင္ေတြ ျဖစ္ေလဟန္ ထုတ္လြင့္ခ်က္ဟာ အလြန္ကို ေအာ့ႏွလုံးနာစရာေကာင္းပါတယ္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အက်ဥ္းက်လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ရက္စက္မႈေအာက္မွာ လႈပ္ရွား တုိက္ပြဲဝင္ေနၾကတဲ့ ဗမာလူငယ္ထုကို ေစာ္ကားလိုက္ျခင္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအစီအစဥ္ ထုတ္လြင့္သူဟာ အဖိႏွိပ္ခံလူထုအတြက္ ေစတနာထားစရာမလိုိုုပဲ တကယ္တမ္း ဘက္မလိုက္ ဘူးဆိုရင္ေတာင္ တျခားလူငယ္ေတြရဲ႕ အျမင္ေတြကိုပါ အလွည့္က် ထုတ္လႊင့္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ေဖာက္ျပန္တဲ့ အျမင္ကိုပဲ ဆက္တိုက္လႊင့္ေပးေန ေရြးေကာက္ပြဲ ေထာက္ခံေရးအျမင္ကိုပဲ ေဖာ္ထုတ္ေပးေနျခင္းဟာ ဗမာလူငယ္ထုအေပၚ RFA ရဲ႕ မတရားတဲ့ အျပဳအမူ၊ ေစာ္ကားတဲ့ အျပဳအမူပဲျဖစ္တယ္။ ဒီထုတ္လႊင့္ခ်က္ေတြဟာ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး လုပ္ရပ္အျဖစ္ ယူဆစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ (ဒီစာကို ၾသဂုတ္လဆန္းက ေရးခဲ့ေပမဲ့ မအားလပ္တာေၾကာင့္ အေခ်ာမသတ္ပဲ အခုမွ ေနာက္က်ၿပီး အစသတ္ႏိုင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕စာပါအခ်က္အလက္ေတြက ေျပာဖုိ႔လိုအပ္တယ္ ယူဆလို႔ ေနာက္က်မွ ျဖန္႔ခ်ီလိုက္တယ္။ အခုေနာက္ဆုံးအေျခအေနအရ RFA က လူငယ္က႑မွာ မျဖဴျဖဴသင္းရဲ႕ အျမင္ေတြကိုလည္း ၾကားညွပ္ ထုတ္လြင့္ေပးေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ မ်ဳိးရန္ေနာင္သိမ္းရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲ ေထာက္ခံေရးအျမင္ေတြကိုလည္း ဆက္လက္ထုတ္လႊင့္ေနဆဲလုိ႔ သိရပါတယ္။)
ေလာကႀကီးမွာ အႀကီးဆုံးရန္သူ ဒုကၡအေပးႏိုင္ဆုံး အႏၱရာယ္ဟာ မိတ္ေဆြ ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ရန္သူျဖစ္တယ္။ တည္ၾကည္တဲ့ ရန္သူထက္ မိတ္ေဆြေယာင္ေဆာင္ ထားတဲ့ ေကာက္က်စ္သူက အႏၱရာယ္ပိုႀကီးတယ္ဆိုတဲ့ စကားလည္းရွိတယ္။ ယုံၾကည္စိတ္ခ် မႈေၾကာင့္ မေကာင္းအႀကံကိုလည္း လက္ခံမိသလို အဆိပ္ကိုလည္း သုံးစားမိတတ္ပါတယ္။ ဆရာသမားအေပၚမွာ ေလးစားၾကည္ညိဳစိတ္နဲ႔ ယုံၾကည္မိတဲ့ အဂၤုလိမာလဟာ ဆရာသမားရဲ႕ အေကာက္ႀကံမႈေၾကာင့္ ေတာပုန္းလူဆိုးႀကီးျဖစ္ရတယ္။ ရာဇဝတ္သားျဖစ္ရတယ္။ သံသရာ ဝန္ေလးတဲ့ အလုပ္ေတြကို မွားမွားယြင္းယြင္း လုပ္မိခဲ့ရရွာတယ္။
အခုကြ်န္ေတာ္တို႔ မီဒီယာေတြဟာ မ်က္ကန္းနားပိတ္ ဗမာလူထုအတြက္ နားမ်က္စိ ျဖစ္ရမည့္အစား တရားသူႀကီးလိုလို၊ ဒိုင္လူႀကီးလိုလို ဂိုက္ဖမ္းလာတာဟာ စိတ္ခ်ယုံၾကည္ ထားသူရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မႈကို ခံရသလိုပါပဲ။ ကိုယ့္နားမ်က္စိေတြရဲ႕ ေဖာက္ျပားလွည့္စားတာကို ခံရသလိုပါပဲ။ အားႀကီးသူနဲ႔ အားနည္းသူတို႔ ၾကားက ပဋိပကၡ၊ လက္နက္ကိုင္နဲ႔ လက္နက္ မဲ့ေတြရဲ႕ၾကားက တိုက္ပြဲမွာ ဘက္မလိုက္ဘဲ ၾကားေနဖို႔ ႀကိဳးစားတာဟာ ဘယ္လို သေဘာထား၊ ဘယ္လိုလူစားေတြလည္းဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။ ဒီလိုမမွ်တတဲ့ တိုက္ပြဲေတြၾကားမွာ ၾကားေနတယ္ဆိုတာ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈအားျဖင့္ေတာ့ အားႀကီးသူကို ဗိုလ္က်အႏုိင္ယူခြင့္ ေပးလိုက္တာ၊ သြယ္ဝိုက္ေသာအားျဖင့္ မတရားမႈကို အားေပးေထာက္ခံ တာပဲျဖစ္တယ္။ ပိုၿပီး ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ဒီေန႔ဗမာလူထုက အားကိုးယုံၾကည္ေနတဲ့ မီဒီယာေတြမွာ လုပ္ကိုင္ေနသူအမ်ားစုဟာ တခ်ိန္က အမွန္တရားဖက္က တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သူေတြ၊ ျပည္သူကို အလုပ္အေကြ်းျပဳဖုိ႔ အားထုတ္ခဲ့ၾကဘူးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေဟာင္း၊ ႏုိင္ငံေရး သမားေဟာင္းေတြ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္သြားၾကတာလဲ။ ျပည္သူလူထု မ်က္ႏွာထက္ ထမင္းထုပ္မ်က္ႏွာက ပိုႀကီးသြားတာလား။ အလုပ္ရွင္မ်က္ႏွာက ပိုႀကီးသြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိစၦာစစ္အုပ္စု မ်က္ႏွာက ပိုႀကီးသြားတာလား။
ဗမာသတင္း ဂ်ာနယ္ေလာကရဲ႕ စံျပဳပုဂၢဳိလ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ခ်စ္ေမာင္ရဲ႕ “ မေၾကာက္မရြံ႕၊ မဟုတ္မခံ၊ မ်က္ႏွာမေရြး၊ မွန္တိုင္းေရးပိမ့္” ဆိုတဲ့ သတင္းသမားက်င့္ဝတ္နဲ႔ေတာ့ အေတာ္ ဖီလာျဖစ္တာပဲ။ ေျပာမည့္သာေျပာရတာပါ။ ဒီေန႔သတင္းသမားဆိုသူ အေတာ္မ်ားမ်ား ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ရဲ႕ နာမည္ကို ၾကားေတာင္မွ ၾကားဖူးရဲ႕လားမသိဘူး။ မၾကားဖူး ၾကေသးရင္လည္း ရွာေဖြေလ့လာၾကပါဦး။ သတင္းသမားလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူထုဦးလွရဲ႕ က်ေနာ္သတင္းသမားဆိုတဲ့ စာအုပ္တုိ႔ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တသက္တာမွတ္တမ္းတို႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္အေၾကာင္း ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးေရး ထားတဲ့ သူလိုလူဆိုတဲ့ စာအုပ္ေတြေလာက္ေတာ့ ဖတ္ဖူးထားသင့္ပါတယ္။ ဝရဇိန္လက္နက္ႀကီးကိုင္ထားၿပီး အစြမ္းမ သိ ေဆးလိပ္မီးညႈိလိုက္၊ ေရေႏြးက်ဳိလိုက္ေလာက္ပဲ သုံးမိေနရင္ ရင္နာစရာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္စီး တဲ့ျမင္း အထီမွန္းးအမမွန္းမသိရင္ ခက္မယ္။
ကာလသားပုံျပင္ တခုပါ။ ကာလသားပုံျပင္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ညစ္ညမ္းတယ္။ သိသာ ေအာင္ေတာ့ ေျပာဦးမယ္။ တခါက လူေသးလူ႔ဗလံခရီးသည္တေယာက္ ျမင္တစီးနဲ႔ ညေန ေစာင္းမွာ ေတာအုပ္တခုထဲ ျဖတ္သြားတယ္။ ေတာအုပ္အလယ္ ေညာင္ပင္ႀကီးေရာက္ေတာ့ ခဏနားမယ္လုပ္တုန္း ဘီးလူးတေကာင္ေပၚလာၿပီး စားမယ္ဆိုဖမ္းေရာ။ ခရီးသြား လူဗလံေလးလဲ အသက္ေဘးဆိုေတာ့ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ခုခံတာေပါ့။ အေၾကာင္း ေကာင္း ေထာက္မလို႔ လူ႔ဗလံေလးႏိုင္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ ဘီလူးက အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးပါ။ လိုရာဆုေပးပါ့မယ္လို႔ ကမ္းလွမ္းတယ္။ ဒီေတာ့ လူဗလံေလးလဲ တသက္လုံး သူတပါးျပက္ရယ္ျပဳခံလာရတဲ့ သူ႔ရဲ႕ေသးညွက္ညွက္ ခႏၶာကိုယ္ကို ဗလငါးတန္နဲ႔ ျပည္စုံ ေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးဖို႔ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ျပည့္ေစဆိုၿပီး ျပည့္စုံသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဗလငါးတန္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လိုက္ဖက္ဖို႔ သူ႕ဖြားဘက္ေတာ္ကိုလည္း သူစီးလာတဲ့ ျမင္းေလာက္ ရွိပါေစဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုျပန္တယ္။ ဒါလည္းျပည့္ေစေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ခရီးသြား အိမ္ျပန္ေရာက္ လာတယ္။ ဇနီးသည္က မမွတ္မိဘူး။ အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပမွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ မယားလုပ္သူလည္း ဝမ္းသာအားရ ေယာက္်ားျဖစ္သူရဲ႕ ဗလငါးတန္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို အားရေက်နပ္စြာနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး လက္ေမာင္း၊ ရင္အုပ္၊ ၾကြက္သားေတြကို စမ္းၾကည့္တယ္၊ ညွစ္ၾကည့္တယ္။ သေဘာအက်ႀကီးက်ေနတာေပါ့။ တျဖည္းျဖည္းေအာက္ဆင္းစမ္းလာလိုက္ တာ ဟိုေနရာလဲေရာက္ေရာ မိန္းမလုပ္သူက အလန္႔တၾကားနဲ႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ “ ဟင့္ အတူတူပဲဟာကို” တဲ့။ ဒီေတာ့မွ ေျပးၾကည့္ေတာ့ သူစီးခဲ့တဲ့ ျမင္းက အမႀကီးျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္အေၾကာင္း နဲ႔အဲ့ဒီ့ အလုပ္တန္ဘိုးကို သိဖုိ႔ အလြန္ေရးႀကီး ပါတယ္။ ကိုယ္စီးတဲ့ျမင္း အထီမွန္းးအမမွန္းမသိရင္ “အတူတူပဲဟာကို” ျဖစ္သြားမယ္။
ျပင္ပေရဒီယုိ သတင္း႒ာနေတြ အသစ္ေတြေပၚ၊ အားေတြေကာင္းလာခ်ိန္က အေရးေတာ္ပုံအတြက္ တအားတက္ခဲ့သလို ႀကဳံတဲ့လူတိုင္းကိုလဲ ေရဒီယိုနားေထာင္ဖို႔နဲ႔ ဒါဟာလည္း ႏုိင္ငံေရးအလုပ္တခုလို သေဘာထားဖို႔ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ခဲ့မိတယ္။ အခုေတာ့ ဒီေရဒီယုိေတြ၊ သတင္း႒ာနေတြကိုလည္း မ်က္စိမွိတ္ နားမေထာင္ဘဲ ငါးစားသလို သတိ တရားနဲ႔ အ႐ိုးအသား ခြဲျခားစားၾကဖို႔ ေဝဘန္နားေထာင္ၾကဖို႔ ေျပာင္းၿပီး ႏႈိးေဆာ္ေနရတယ္။ အခုလို မ်က္ကန္းနားပိတ္ လူထုဘဝကို ေက်ာခိုင္းလာခ်ိန္မွာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ မီဒီယာေတြကို ကာတြန္းကံခြ်န္ရဲ႕ မ်က္လွည့္ ဆရာပုံျပင္ထဲက ေျမြေဆးေရာင္းသမား ေအာ္သလိုိုပဲ ေအာ္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္။
ပုံျပင္က။ တခါတုန္းက ေျမြလပၸာယ္ျပၿပီး ေဆးေရာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တေယာက္က ေျမြလပၸာယ္ျပတယ္၊ တေယာက္က အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေျမြေဆး ေရာင္းတယ္။ တခါေတာ့ ေျမြလပၸာယ္ျပတဲ့သူက ဖ်ားနာတယ္။ တရက္မေကာင္း၊ ႏွစ္ရက္ မေကာင္းနဲ႔ ရက္ၾကလာေတာ့ စားဝတ္ေနေရး မေျပလည္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေျမြေဆး ေရာင္းသမားက မထူးဘူးဆိုၿပီး ေျမြပုျခဳပ္ထမ္းၿပီး ထြက္လာတယ္။ သိသေလာက္ တတ္သ ေလာက္နဲ႔ ေျမြလပၸာယ္ျပၿပီး ေဆးေရာင္းမယ္ေပါ့။ လူစည္းကားရာမွာ ခ်ၿပီး အရင္ဆုံး သိထား သေလာက္နဲ႔ ေျမြလပၸာယ္ျပတယ္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ဘိန္းေကြ်းထားတဲ့ေျမြက ဘိန္းငိုက္ေျပၿပီး ႐ႈး႐ႈးွရွားရွားျဖစ္လာတယ္။ ေဆးေရာင္းသမားလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ထိန္းဘုိ႔ႀကိဳးစားတယ္။ မရဘူး။ ဖမ္းလည္းမဖမ္းရဲေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ေနတဲ့ ပရိတ္သက္ထဲက တေယာက္ေယာက္ကို ကိုက္လိုက္ရင္ ဒုကၡႀကီးေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ ေျမြေဆးသမားလည္း ကိုယ္ထမင္း ရွာစားေနရတဲ့ ေျမြႀကီးကို မညွာႏိုင္ေတာ့ဘဲ မခ်ိတင္ကဲနဲ႔ ေအာ္လိုက္ရတယ္။ “က်ဳပ္ေျမြႀကီးပါဗ်ာ ၾကည့္က်က္ၿပီးသာ ႐ိုက္သတ္လိုက္ၾကပါေတာ့” တဲ့။
မီဒီယာဆိုတာ ကြ်န္ေနာ္တို႔အတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ အစြမ္းထက္လက္နက္ တခုပါ။ ကြ်န္ေနာ္တို႔ အဖိႏွိပ္ခံ ဗမာလူထုလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အားတခုအျဖစ္ ဆက္လက္ရပ္တည္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ေျမြသမားရဲ႕ က်ဳပ္ေျမြႀကီးပါ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ မီဒီယာသမားေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ေအာက္က ကဗ်ာေလးကို ေရးမိပါတယ္။
မိုးႀကိဳးလက္နက္ ရွိန္ေစာ္ထက္
ေမ်ာက္လက္ေရာက္ရွာ ခြင့္မသာ
ေရာင္ဝါေမွးလွ်က္ အေၾကးတက္။
သတင္းထက္ျမက္ လူထုတြက္
မ်က္စိနားႏွာ ပုံပမာ
သိကၡာကြယ္ဝွက္ တန္ခိုးပ်က္။
ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း
Kyaw_than2004@yahoo.com
22.8.2010
0 Response to "ငါး ငသေလာက္ပမာ ေၾကာက္စရာအ႐ိုးမ်ားနဲ႔ အိုဘယ့္ မီဒီယာ"
Post a Comment